Σήμερα γιορτάζει η μάνα. Η δική μου, η δική σου, η «σαν τα παιδιά μου δεν βάζω άλλον κανέναν». Το στήριγμα στην ανάγκη, το χαμόγελο στη χαρά, το πείσμα στη δυσκολία. Η αγκαλιά του «σταμάτα ρε μαμά, με κάνεις και ντρέπομαι», το ξενύχτι του «γιατί άργησες τόσο παιδάκι μου;», οι τύψεις στην κοφτή απάντηση «έχω δουλειά θα σε πάρω μετά», η ανέξοδη κατάκτηση της πιο καθαρής αγάπης.
Ακόμη πιο πολύ, σήμερα γιορτάζει η μάνα του «δεν μπόρεσα να κάνω παιδιά αλλά σε λάτρεψα περισσότερο κι από παιδί μου» κι ακόμη περισσότερο η μάνα του «Δεν έφερα στον κόσμο παιδιά αλλά αγάπησα όλου του κόσμου τα παιδιά σαν να’ ταν δικά μου». Σ’ αυτήν, την τελευταία σπάνια κατηγορία μανάδων που κυριολεκτούν στο όνομα της μητρικής αγάπης, ανήκει η Σταυρούλα Πελέκη. Η διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας ή αλλιώς «η “πολυμάνα”, το κορίτσι από τη Ναύπακτο που αφιερώθηκε στα ορφανά…
«Μην γράψεις παιδάκι μου τίποτα για μένα. Δεν χρειάζεται. Δεν έχω κάνει κάτι παραπάνω απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος».
Πόση ταπεινοφροσύνη χωρά στα λόγια και στην ψυχή αυτής της γυναίκας που πέρασε 65 ολόκληρα χρόνια μέσα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας έχοντας αφιερώσει το «είναι» της στη «χαρά των παιδιών»; Πόσο μεγαλείο; Πόση αρχοντιά; Η «μάνα» αυτή ήταν μόλις 23 ετών όταν πέρασε το κατώφλι του εν λόγω ιδρύματος με την ιδιότητα της διευθύντριας και παραμένει εκεί, με την αγκαλιά της πάντα ανοιχτή σε κάθε παιδική ψυχή.
Σήμερα γιορτάζει η μάνα. Εγώ, εσύ, η γνωστή, η άγνωστη, η «από τύχη», η «από πείσμα» ή «μετά από πολλές προσπάθειες», η «δεν μπόρεσα να κάνω παιδιά αλλά σε λάτρεψα περισσότερο κι από παιδί μου».
Και πάνω από όλες αυτές τις μάνες, σήμερα, γιορτάζει η κυρία Σταυρούλα Πελέκη!