Ένα μεγάλο ταξίδι προσμονής και πόνου έφτασε στο τέλος του. Έπειτα από πέντε δεκαετίες αβεβαιότητας και ελπίδας, τα οστά του Θεμιστοκλή Ελευθερόπουλου, του λοχία της ΕΛΔΥΚ που σκοτώθηκε κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, επιστρέφουν στον γενέθλιο τόπο του, τη Μεσοποταμία Δυτικής Φθιώτιδας.
Το Σάββατο 26 Ιουλίου, στις 12 το μεσημέρι, θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, με τον ήρωα να αναπαύεται στο προαύλιο του ναού, εκεί όπου θα μπορεί να τον τιμά καθημερινά η τοπική κοινωνία που δεν τον ξέχασε ποτέ.
«Μας πήρε η Συνταγματάρχης… Βρέθηκαν τα οστά του αδερφού σας»
Όπως περιέγραψαν στον Lamia Polis 87.7 και τη δημοσιογράφο Άννα Μπαμπέτα οι αδελφές του, Αριστέα και Κλεοπάτρα, η ειδοποίηση ήρθε το φθινόπωρο του 2024, από τη Συνταγματάρχη Άννα Ψαρού.
«Βρέθηκαν κάποια οστά του αδελφού σας. Έγινε ταυτοποίηση μέσω DNA που είχε δώσει ο πατέρας σας πριν από χρόνια», τους είπαν.
Η πρώτη αντίδραση; Συγκλονισμός.
«Ακόμα πίστευα ότι μπορεί και να ζει», είπε με τρεμάμενη φωνή η κυρία Αριστέα.
«Δεν το δεχόμουν ποτέ εύκολα. Οι αδελφές μου το έλεγαν, αλλά εγώ πάντα κρατούσα μια ελπίδα…»
Ανάμεσα στους έξι που επαναπατρίστηκαν – Δεν βρέθηκε ολόκληρο το σώμα
Ο Θεμιστοκλής ήταν ένας από τους έξι ήρωες της ΕΛΔΥΚ που επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλους, των οποίων τα οστά μεταφέρθηκαν στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμειας στην Κύπρο.
«Δε βρέθηκε ολόκληρο το σώμα του», λέει η Κλαιοπάτρα.
«Αλλά δεχτήκαμε να φέρουμε ό,τι βρέθηκε. Να τον έχουμε εδώ, στον τόπο του. Για μας είναι το παν».
22 Νοέμβρη 1969, ΣΤ’ τάξη. Πάνω δεξιά ο Θεμιστοκλής
Το γράμμα του Θεμιστοκλή πριν τον θάνατο – «Είμαι στα χαρακώματα»
Η τελευταία επικοινωνία του Θεμιστοκλή με την οικογένειά του ήταν ένα πρόχειρο σημείωμα στις 3 Αυγούστου 1974:
«Μη φοβάστε, είμαι καλά. Είμαι στα χαρακώματα.»
Είχε ήδη ετοιμαστεί να επιστρέψει στην Ελλάδα.
«Μας είχε γράψει ότι απολύεται και πως το πρωί θα είναι στο χωριό», θυμάται η Αριστέα.
«Ήταν μέσα στο καράβι για την επιστροφή. Και τελευταία στιγμή, με την εισβολή, τους γύρισαν πίσω…»
Η 16η Αυγούστου 1974 ήταν η μέρα της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής.
«Ήταν στα χαρακώματα. Τους επιτέθηκαν από αέρος και εδάφους. Ζήτησαν βοήθεια. Δεν έφτασε ποτέ. Τα παιδιά είχαν μείνει μόνα τους. Δεν πρόλαβαν. Τους σκότωσαν όλους».
Μια οικογένεια με πέντε κόρες και έναν γιο – Που δεν πρόλαβαν να τον χαρούν
Ο Θεμιστοκλής ήταν ο μοναδικός γιος, ανάμεσα σε πέντε αδελφές.
«Δεν προλάβαμε να τον χαρούμε και δεν πρόλαβε να μας χαρεί κι αυτός. Ήταν ο προστάτης μας. Μας πρόσεχε όλους. Αλλά έφυγε πολύ νωρίς…»
Οι αδελφές του δεν τον έζησαν όσο θα ήθελαν. Είχαν μείνει πίσω, μικρότερες. Εκείνος σπούδαζε, εργαζόταν, ονειρευόταν.
«Είχε τελειώσει την Ακαδημία, είχε διοριστεί δάσκαλος, είχε αρραβωνιαστεί. Ετοιμαζόταν για γάμο. Και έφυγε για να τελειώσει τη θητεία του. Δεν πρόλαβε να επιστρέψει.»
Ένας ήρωας, μια πλατεία, μια αιώνια μνήμη
Την 16η Αυγούστου 2024, ακριβώς 50 χρόνια μετά την ηρωική του πτώση, ο Δήμος Μακρακώμης και η Δημοτική Κοινότητα Μεσοποταμίας έδωσαν το όνομά του στην κεντρική πλατεία του χωριού. Εκεί τοποθετήθηκε αναμνηστική πλακέτα και φωτογραφία, για να θυμίζει σε όλους τη θυσία του.
«Εδώ θα τον βλέπουμε κάθε μέρα» – Η απόφαση για τον ενταφιασμό στον ναό
Η οικογένεια δέχθηκε την πρόταση του εφημέριου του ναού:
«Μην τον πάτε μακριά. Στο κοιμητήριο θα ξεχαστεί. Εδώ, στην αυλή της εκκλησίας, θα τον βλέπει όλος ο κόσμος. Θα τον τιμούν.»
Και έτσι, το Σάββατο 26 Ιουλίου, ο Θεμιστοκλής Ελευθερόπουλος θα ταφεί στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Μεσοποταμίας, σε μια τελετή που θα είναι όχι μόνο κηδεία, αλλά και εθνική υπόμνηση.
Η μορφή του ζωντανεύει στις σελίδες ενός βιβλίου
Η ιστορία του δεν θα μείνει μόνο σε μνήμη και φωτογραφίες. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Αθανάσιου Χρυσάφη «Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974», όπου καταγράφονται οι ηρωικές στιγμές των Ελλήνων οπλιτών με συγκλονιστικές μαρτυρίες.
Ο συγγραφέας, συγκινημένος, αφιερώνει το έργο του στον ήρωα από τη Μεσοποταμία, γράφοντας:
«Ο λοχίας Ελευθερόπουλος αποφασίζει αυτοπροαιρέτως να επιστρέψει στο στρατόπεδο, εκεί όπου η δόξα τού επεφύλαξε τον τίτλο της αθανασίας».
«Τώρα μπορούμε να του ανάβουμε ένα κερί…»
Η Κλαιοπάτρα το λέει με ήρεμη φωνή, μα με βαθύ κόμπο στον λαιμό:
«Χαρήκαμε που τον φέρνουμε πίσω, αλλά είμαστε και πολύ λυπημένες. Ήταν ο αδελφός μας. Τώρα, θα έχουμε κάπου να του ανάβουμε ένα καντήλι. Να του μιλάμε. Να τον νιώθουμε κοντά μας.»
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Για τον Θεμιστοκλή, η γενέτειρα του δεν υπήρξε ποτέ τόπος λησμονιάς. Τον περίμενε με υπομονή, αξιοπρέπεια και δάκρυα, για 51 χρόνια. Τώρα, τον υποδέχεται με σημαίες, δόξα και σιωπή.
Η θυσία του δεν ξεχνιέται, γιατί είναι γραμμένη όχι μόνο στην Ιστορία, αλλά και στις καρδιές εκείνων που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.
