Άρθρο από την Ενδοκρινολόγο-Διαβητολόγο, κα Οδύσσεια Κωνστάντουρα.
Η οστεοπόρωση εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες μετά την ηλικία των 50 ετών χωρίς όμως να αποκλείονται και οι άνδρες. Χαρακτηρίζεται από την μειωμένη πυκνότητα του οστού (BMD), καθώς και από τη διαταραχή της μικροαρχιτεκτονικής του οστού, τη μειωμένη αντοχή του σκελετού και κατά συνέπεια τον αυξημένο κίνδυνο καταγμάτων ιδιαίτερα στην σπονδυλική στήλη, στην περιοχή του ισχίου και το κάτω άκρο της κερκίδας.
Οι ασθενείς με οστεοπόρωση υποφέρουν από πόνους στα οστά, χάνουν ύψος και εμφανίζουν κακή στάση σώματος καθώς και κύφωση που μαζί με τα κατάγματα που μπορούν να συμβούν και να είναι σοβαρά, επηρεάζουν την ποιότητα ζωής τους.
Η εφαρμογή φορτίου στο οστό φαίνεται να αυξάνει την πυκνότητα και βελτιώνει τη μικροαρχιτεκτονική και την αντοχή του, ενώ αντίθετα η απουσία εφαρμογής φορτίων σε αυτό προκαλεί οστεοπόρωση και μείωση της αντοχής του.
Σχετικά με το είδος της άσκησης που ενδείκνυται στην οστεοπόρωση, η αεροβική άσκηση όπως το ποδήλατο, το κολύμπι και η απλή βάδιση δεν φαίνεται να συνεισφέρει σημαντικά στη διατήρηση και την αύξηση της μάζας του οστού. Αντίθετα, η άσκηση που εφαρμόζει δυναμικά και όχι στατικά φορτία και σχετικά μεγάλης έντασης, τα οποία επίσης εφαρμόζονται στο σκελετό με ταχύτητα φαίνονται αποτελεσματικότερα.
Μάλιστα, ένας αριθμός φορτίων που εφαρμόζονται στο σκελετό επαναλαμβανόμενα μετά από διαστήματα ξεκούρασης (δηλαδή με τη μορφή set) είναι περισσότερο αποτελεσματικά από τον ίδιο αριθμό φορτίων που εφαρμόζονται συνεχώς.