Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα με ιστορία πια μισού αιώνα, αλλά ταυτόχρονα είναι ο πολιτικός φορέας έκφρασης μιας πολύ παλαιότερης παράταξης. Ήταν και παραμένει ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα, το οποίο στηρίζεται σε συντηρητικές αξίες για να προάγει φιλελεύθερες αρχές.
Αυτή είναι η σύνθεση που επεδίωξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά το 1974. Οι συντηρητικές αξίες -όσον αφορά στην ελληνικότητα, την παράδοση, την ιστορία, τη θρησκεία, την οικογένεια, την ανάγκη παρουσίας και εξέλιξης της μέσης τάξης, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό- λειτουργούν ως ο δεσμός με το παρελθόν όσο και με το μέλλον.
Για να συντονίσουμε την ταυτότητα μας με το σήμερα πρέπει μέσα από αυτή να εκφράσουμε πολιτικά όσους αναζητούν απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, όπως το στεγαστικό και οι καλές δουλειές, το περιβαλλοντικό, η μετανάστευση, η υπερβολική έμφαση που δόθηκε σε «δικαιώματα» ενώ δεν δόθηκε η ίδια μέριμνα στην ασφάλεια, η δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος.
Η ΝΔ οφείλει να διευρύνεται χωρίς να μεταλλάσσεται. Eπίσης, πρέπει να αποφύγει την πολιτική ασθένεια που συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ τα περασμένα χρόνια, να καταστεί δηλαδή στη συνείδηση των πολιτών ένα σύστημα που μοναδικό σκοπό έχει τη διατήρηση της εξουσίας. Την ίδια ώρα καλείται να αντιμετωπίσει ένα διαχρονικό πρόβλημα: των σχέσεων κυβέρνησης – κόμματος που δημιουργείται αφενός λόγω αδυναμίας κατανόησης ότι η κομματική ιδιότητα δεν μπορεί να συνεπάγεται αυτόματα και κυβερνητική θέση και αφετέρου από περιπτώσεις αξιωματούχων που «μετεγγράφονται» απευθείας στην κυβέρνηση χωρίς προηγουμένως να έχουν συμβάλλει σε νίκες και, κυρίως, χωρίς να έχουν ζυμωθεί με την κουλτούρα της παράταξης, γεγονός που τους οδηγεί πολλές φορές να εστιάζουν σε λάθος προτεραιότητες ιδιαίτερα αν δεν είχαν εμπειρία εκλογικής νομιμοποίησης έστω και σε άλλους χώρους και τελικά να εκπέμπουν ελιτισμό και περιφρόνηση για ό,τι προηγήθηκε της εποχής τους.
Όσον αφορά στο οργανωτικό μοντέλο της δεκαετίας του ‘80 είναι πλέον εντελώς παρωχημένο και οφείλουμε, αξιοποιώντας την τεχνολογία, να βρούμε διαδραστικά εργαλεία όπου τα μέλη του κόμματος θα συμμετέχουν πιο ενεργά. Τέλος, ίσως θα πρέπει να προβληματιστούμε για το αν το μοντέλο που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου βάσει του οποίου στην σημαντικότερη διαδικασία, αυτή της εκλογής προέδρου, τα πραγματικά ενεργά μέλη εξισώνονται με όποιον επιθυμεί να συμμετάσχει, έφτασε στα όρια του.
Άρθρο του Γ. Οικονόμου στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής»